La poesia de l'ivèrn

Abans Nadal, aprenèm la debuta de la poesia d'Antonin Perbòsc "Lo reiet e l'ivèrn". Lo reiet es un auselon petiton, brun, que bolèga tot l'ivèrn dins las fuèlhas mòrtas e los bartasses.
Per aprene la poesia, la podètz escotar aicí.

Lo reiet e l’ivèrn

Un matin de granda torrada,
l’Ivernàs, vegent lo Reiet
canturlejar, tot galhardet,
al rai clar de la solelhada,
i demandèt amb despièch :
«Ont as dormit aquesta nuèch ?
Dins un bon trauc barrièr que sabi.
Plan parat, aquí m’arrucavi.
Òm pòt passar la nuèch plus mal ;
i ai dormit plan coma cal.»

La nuèch d’aprèp, a la cosina,
l’aiga torrèt dins lo cruguet.
Sul matin, aquí l’auselet
que canta sus una albespina.
L’Ivèrn i ditz amb despièch :
«Ont as dormit aquesta nuèch ?
E ! Dins l’estable, jos la coeta
de mon amiga la vaqueta.
Èri pas aquí brica mal ;
i ai dormit plan coma cal.»

Lo ser, la coeta de las vacas,
de tant que fasquèt freg, torrèt.
A l’alba, lo Reiet cantèt,
ni mai ni mens, dins las folhacas.
L’Ivèrn bufava de despièch.
«Ont as dormit aquesta nuèch ?
Dins la fornial, còsta la boca
del forn : ausèl qu’aquí s’ajoca,
lo freg risca pas d’i far mal ;
i ai dormit plan coma cal.»

    Antonin Perbosc